Fantasia Barrino błyszczy w roli Celie w najnowszej ekranizacji musicalu "The Color Purple". Film ten to prawdziwa uczta dla oczu i uszu - zachwycająca oprawa wizualna i muzyczna, a przede wszystkim fenomenalne aktorstwo. Reżyser Blitz Bazawule oddaje klimat epoki z rozmachem, a obsada, z Danielle Brooks i Taraji P. Henson, prezentuje najwyższy poziom. To musical wart ponownego obejrzenia, który wprowadza też współczesne, świeże brzmienia.
Fantasia Barrino błyszczy w roli Celie
Fantasia Barrino w swoim filmowym debiucie dramatycznym wciela się w główną bohaterkę Celie w najnowszej ekranizacji musicalu „The Color Purple”. Jej kreacja aktorska budzi podziw - z ogromną wrażliwością i autentycznością ukazuje przemianę Celie z poniżanej, zniewolonej kobiety w niezależną, pewną siebie i pełną miłości do świata osobę.
Barrino sprawnie balansuje pomiędzy momentami załamania i rozpaczy a stopniowo rodzącą się w Celie nadzieją, by ostatecznie eksplodować ekstatycznym uniesieniem w scenie końcowej. Gwiazda całym swoim wokalnym talentem i charyzmą wciela się w tę niezwykłą podróż bohaterki ku wyzwoleniu.
Kreacja godna Oscara
Krytycy wróżą Barrino nominację do Oscara za rolę Celie, która mogłaby stać się jej biletami wstępu do elitarnego grona największych gwiazd Hollywood. Aktorka z miejsca znalazła się na czele stawki potencjalnych kandydatek do nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii najlepsza aktorka pierwszoplanowa.
Barrino swoją kreacją niejako zmusza Akademików, by w końcu docenili w pełni afroamerykańskie aktorki i dały jednej z nich statuetkę po raz pierwszy od 15 lat. Czy to właśnie Fantasia nią zostanie?
Musical oczarowuje oprawą wizualną
„The Color Purple” to musical, który oczarowuje widza przepiękną oprawą wizualną i dbałością o detale. Zdjęcia operatora Dana Laustsena olśniewają feerią kolorów i świateł, które współgrają z nastrojem sceny.
Charakterystyczne pejzaże amerykańskiego Południa z soczystą zielenią, monumentalnymi dębami spowitymi watą szpanującą barwą purpury i sielskimi plażami z malowniczymi konarami naniesionych przez morze pni drzew tylko potęgują zachwyt.
Kostiumy podkreślają charakter bohaterów
Ogromną uwagę poświęcono również kostiumom, które do perfekcji oddają charaktery i status społeczny bohaterów. Od szarych, pozbawionych polotu sukienek Celie, przez ekstrawaganckie, emanujące swobodą i seksapilem kreacje Shug Avery, po ozdobne, reprezentacyjne stroje żony burmistrza.
Nie brakuje symboliki w ubiorze Celie, który stopniowo zmienia się wraz z jej wewnętrzną transformacją. Słynne „Miss Celie's Pants” to apogeum nowo odkrytej kobiecości i pewności siebie bohaterki.
| Scenografia | Paul Denham Austerberry |
| Kostiumy | Francine Jamison-Tanchuck |
| Zdjęcia | Dan Laustsen |
Czytaj więcej: Q&A z reżyserką filmu Rojek Zaynê Akyol na temat brainwashingu
Obsada aktorska na najwyższym poziomie
Dodatkowym walorem „The Color Purple” jest kompletna, gwiazdorska obsada. Danielle Brooks jako traktująca facecji z dystansem i bezkompromisowa Sofia kradnie każdą scenę, w której się pojawia.
Z kolei Taraji P. Henson jako charyzmatyczna diwa estradowa Shug Avery prezentuje wokalne umiejętności i sceniczną charyzmę na najwyższym poziomie. Swoją postacią wnosi też sporo lekkości i humoru.
Bardzo dobrze wypadają też aktorzy wcielający się w postacie męskie. Corey Hawkins (Harpo) doskonale radzi sobie z sekwencjami tanecznymi, a wątek jego bohatera zyskuje na złożoności w kontekście relacji z ojcem.
Chemia na ekranie
Ale przede wszystkim cała czołowa obsada świetnie ze sobą współgra i tworzy nić porozumienia, która sprawia, że produkcja autentycznie „żyje” i wciąga.
„Potężny, wzruszający i niesamowicie aktualny musical o sile kobiet”
- A.O. Scott, NY Times
Reżyseria Blitza Bazawule pełna polotu
Musicalem pewną ręką pokierował Blitz Bazawule - artysta z Ghany, który ma na koncie teledyski dla Beyonce i filmy fabularne osadzone w realiach Afryki. Jego reżyserski debiut w Hollywood okazał się strzałem w dziesiątkę.
Z jednej strony Bazawule oddaje hołd klasycznemu już filmowi Stevena Spielberga, cytując charakterystyczne ujęcia i angażując kilku twórców tamtej produkcji jako producentów.
Z drugiej zaś wnosi do historii świeże spojrzenie, które pozwala ją z powodzeniem zekranizować ponownie, tym razem w formie musicalu.
- Sprawne przeplatanie momentów dramatycznych, komediowych i musicalowych
- Umiejętne stopniowanie napięcia i tempa akcji
Do tego dynamika i rozmach w realizacji scen zbiorowych świadczą o reżyserskim talencie Bazawule.
Klimat epoki oddany z rozmachem
Akcja musicalu „The Color Purple” toczy się na amerykańskim Południu w pierwszych dekadach XX wieku. Twórcy bardzo solidnie odtworzyli realia i klimat tej epoki.
W scenografii nie brakuje drewnianych domów i chat, wilgotnych bagien, rozległych pól bawełny, starych samochodów i wozów konnych. W tle słychać bluegrass i gospel, a postacie noszą stroje charakterystyczne dla tamtych czasów.
Nie brak też smutnych akcentów związanych z prześladowaniem i dyskryminacją czarnoskórej ludności. Wyrafinowane metody upokarzania i odbierania godności bohaterkom oraz ich codzienna walka o elementarne prawa dobitnie unaoczniają niesprawiedliwość owej epoki.
Aktualność problematyki
Niestety wciąż aktualna problematyka praw kobiet i dyskryminacji ze względu na rasę sprawia, że musical ten, mimo osadzenia w odległych czasach, nie traci nic na swej wymowie.
Muzyka wzbogacona o współczesne brzmienia
Jednym z hitów broadwayowskiego musicalu „The Color Purple” pozostaje jego ścieżka dźwiękowa łącząca gospel, bluesa, R'n'B, pop i jazz z typową dla musicali nutą broadwayowską.
W filmowej adaptacji pojawiają się też nowe, autorskie kompozycje, które z powodzeniem wpisują się w klimat całości.
Doceniony został zwłaszcza duet młodej Nettie i Celie „Keep it movin”, który ma szansę zostać przebojem tego sezonu. Uwspółcześnione brzmienia tej ballady świetnie komponują się z resztą ścieżki.
Wielkie brawa należą się także samej obsadzie za bezbłędne wykonanie wymagających wokalnie utworów!
Podsumowanie
W powyższym artykule omówiłem najnowszą ekranizację musicalu „The Color Purple”, która zachwyciła mnie pod wieloma względami. Przede wszystkim wręcz idealnym obsadzeniem Fantasii Barrino w roli Celie. Aktorka z miejsca znalazła się w czołówce kandydatek do Oscara za tę kreację.
Doceniłem również wspaniałą oprawę wizualną filmu, na którą złożyły się zjawiskowe zdjęcia, dbałość o detale w scenografii i symboliczne kostiumy. Blitz Bazawule udowodnił też, że świetnie odnajduje się w konwencji musicalu, sprawnie balansując między wątkami dramatycznymi a musicalowymi.
Pełen superlatywów jestem pod adresem całej obsady. Danielle Brooks jako Sofia kradła każdą scenę, a duet Henson i Barrino wzruszył mnie do łez. Doceniłem też pogłębienie wątków męskich bohaterów i chemii między aktorami.
Na koniec pochwaliłem trafne oddanie realiów epoki oraz ścieżkę dźwiękową łączącą klasyczne brzmienia z nowoczesnymi, bardziej współczesnymi akcentami. Gorąco polecam ten musical!
