Dla mojej mamy, która kupiła mi komiks „Ghost World” i dla taty, który zabronił mi go czytać (ale nigdy go nie posłuchałam) [tekst zawiera spojlery] Dwie ekscentrycznie ubrane, niesamowicie dziwne outsiderki maszerują unisono pustym przedmieściem, które – choć nigdy nie zostało zidentyfikowane – ze swoimi pasmami pawilonów handlowych, dinerami z lat 50. i sex shopami,[…]

Choć w ostatnich latach Oscary stale budzą kontrowersje zarówno wśród krytyków jak i widzów, to informacje o zdobytych nominacjach czy nagrodach wciąż zdają się działać jak wabik przyciągając do kin tłumy widzów. A co za tym idzie, napędzając produkcję kolejnych reprezentujących dany typ tytułów. Sugerując się tym można by stwierdzić, iż otwierająca XXI wiek dekada[…]

Lata dziewięćdziesiąte wieńczył film, w którym w ramach gry gatunkowej umieszczono portret zmęczonej konsumpcjonizmem i korporacyjnym stylem życia Generacji X, która w odróżnieniu od walczących pod koniec lat sześćdziesiątych o prawa obywatelskie Baby Boomerów, nie miała za bardzo, o co walczyć. Mowa oczywiście o Podziemnym kręgu, którego bohater, o sprowadzającym go do statusu figury przedstawiającej[…]

Okryta złą sławą od czasu debiutu na Wersalskich salonach po współczesną kulturę masową, ikona rozpusty i przepychu, w świadomości zbiorowej darzona wszystkimi uczuciami oprócz tego jednego – zrozumienia. Legenda na skalę światową. Postać równie mitologiczna co skrupulatnie opisana, udokumentowana i uwieczniona na niezliczonych płótnach. Maria Antonina po ponad dwustu latach doczekała się portretu, który swoją[…]

Jak zachować oryginalność w świecie, w którym wszystko już było? Jak się nie opatrzyć widzowi, którego coraz trudniej jest zaskoczyć? I jak, do diaska, zawrzeć jakąś głębszą myśl w filmie, żeby na koniec nie zostać oskarżonym o narzucanie niechcianej ideologii? Sprawdźmy, czy znany i lubiany Quentin Tarantino, sztandarowy przykład twórcy kina postmodernistycznego, odnalazł odpowiedzi (lub[…]

Wyprawa na zakupy jest dla mnie równie emocjonującym przeżyciem, co podróż na pozaziemską orbitę w luku bagażowym. Pojawienie się w sklepie z zamiarem zakupu niezbędnych do godnego egzystowania produktów, niezależnie od pory dnia, nocy i cyklu księżycowego, w moim przypadku niemal za każdym razem zamienia się w wiadomą scenę ze Świątecznej gorączki. Nawet kiedy uda[…]

Kiedy myślę o Tokio, jedno z pierwszych skojarzeń to właśnie Między Słowami. Film bardzo wdzięcznie obsadza miasto nie tylko jako tło wydarzeń, ale także jako jednego ze swoich głównych bohaterów. Dzieło Sofii Coppoli z 2003 roku było wynikiem jej podróży do Japonii, podczas których obserwowała tamtejsze życie, tłumy ludzi i ich zachowania, a także samo[…]

Tekst jest próbą spojrzenia na film Hostel (E. Roth, 2005) jako na symboliczną autodekonstrukcję schematów gatunkowych w kinie nurtu torture porn. Autor proponuje rewizję filmu w oparciu o konteksty zarówno wewnątrz- jak i zewnątrztekstowe, a także własne doświadczenia odbiorcze. Bardzo dobrze pamiętam moje odczucia po pierwszym zetknięciu z filmem Eliego Rotha, co, z perspektywy czasu,[…]

Choć obecnie produkcje Pixara mają sinusoidalną formę, ze względu na fakt, iż filmów spod znaku skaczącej lampki biurkowej jest zdecydowanie więcej niż drzewiej bywało, jednak niezaprzeczalnie studio wciąż dostarcza wysokojakościowych filmów animowanych, na których wzruszają się nie tylko najmłodsi, ale także dorosłe osoby. Pixar ma za sobą dwadzieścia siedem lat historii, niemniej dopiero przeglądając jego[…]