Pan od muzyki (2004, reż. Christopher Barratier) Nauczyciele odgrywają w egzystencji młodego człowieka bardzo dużą rolę. Nie tylko przekazują wiedzę, uczą skomplikowanych teorii i zasad, ale przede wszystkim wychowują, usiłując przygotować nas do dorosłego życia. Mogą zarówno zainspirować swoich podopiecznych do działania i realizowania zainteresowań, jak i skutecznie zniechęcić do rozwijania ich zdolności. Jednak tylko mistrz[…]
Stowarzyszenie umarłych poetów (1989, reż. Peter Weir) Pamiętasz Siedem grzechów głównych? Pozwolisz, że przypomnę. Pycha. Chciwość. Nieczystość. Zazdrość. Łakomstwo. Gniew. Lenistwo. Są one częścią życia. Oczywiście. Wszystko zrozumiałe. Lecz zdaje się, że mamy wybór. Nie trzeba ulegać tym wszystkim sprawom. Film Davida Finchera „Seven” wybitnie udowodnił, że kroczenie tą drogą nie przynosi nic dobrego. Zatem[…]
(Trzy Roboty, reż. V. Maldonado, A. Torres; Miłość, Śmierć i Roboty 2019-) Miłość i śmierć to tematy samograje, nie tylko w kinie, ale właściwie w każdej dziedzinie sztuki. Mogą skłaniać do refleksji, wywoływać emocje lub po prostu przyczyniać się do powstawania estetycznie satysfakcjonujących kadrów filmowych. A o ile ciekawsze mogą się stać, jeśli dołożymy do[…]
Truman Show (1998, reż. Truman Show) „Truman Show” nie jest filmem nowym, z dzisiejszej perspektywy można wręcz określić go mianem wiekowego, jego estetyka i przesłanie nie zdezaktualizowały się jednak i wciąż mogą pobudzać do namysłu. Historia Trumana, nieświadomego bohatera reality show, po ponad dwudziestu latach nadal może być odczytana jako wyraz tkwiących we współczesnym, zmediatyzowanym na[…]
Psycho-Pass (2012, reż. Naoyoshi Shiotani i Katsuyuki Motohiro) Kto z nas, uginając się pod natłokiem życiowych wyzwań, nie rozmarzył się choć raz nad tym, co by było, gdyby świat był inny? Gdyby każdy miał pewne dostosowane do swoich możliwości i talentów miejsce, którego nie można by mu było odebrać? Taką wizję przyszłości opowiada Psycho-Pass, czyli niezwykle[…]
Czerwona pustynia (1964, reż. Michelangelo Antonioni) Kamera filmowa, mimo że jest wynalazkiem cywilizacji technicznej, paradoksalnie bywa używana w celu krytyki technologii. Sprzeczność ta okazała się jednak wyjątkowo płodna na gruncie filmowego modernizmu, czego efektem stał się wysyp dzieł dających pogłębiony wgląd w ówczesne problemy cywilizacyjne. Niewątpliwie jednym z wiodących krytyków technologii był w świecie filmu[…]
„Synonymes” w reżyserii Nadava Lapida zostało uznane za najlepszy film 69. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. W tegorocznym konkursie pokazano kilkanaście tytułów, w ścisłym sąsiedztwie znajdowały się też propozycje sekcji Panorama, Forum, jak również retrospektywy, którym bacznym okiem przyglądali się nasi redaktorzy. Oto najlepsze tytuły tegorocznego Berlinale. Synonymes, reż. Nadav Lapid Zdobywca Złotego Niedźwiedzia jest[…]
Czy nagrodzone Srebrnym Niedźwiedziem „By the Grace of God” Francoisa Ozona, sprowadza się do spektakularnej porażki? Czy reżyserski debiut Chiwetela Ejiofora to tylko osuwanie się w patetyczne deklarację, a wzniosłość potrafi zainfekować cały jego film? I wreszcie, czy powrót Lone Scherfig do Berlina minął się z oczekiwaniami widzów, zostawiając ich na lodzie? Redakcja 16 mm przedstawia największe[…]
Climax (2018, reż. Gaspar Noe) W swojej twórczości Gaspar Noé od lat konsekwentnie dąży do jak najgłębszego, zmysłowego poruszenia widzów. Stosuje w tym celu cały wachlarz zabiegów, wśród których starannie dobrana muzyka zajmuje kluczowe miejsce. Żaden z niego enfant, lecz wciąż bywa uparcie terrible. Noé w liczbie osób opuszczających pokazy jego filmów rywalizować może jedynie z[…]
Control (2007, reż. Anton Corbijn) – Takie jest piękno muzyki. Nie mogą ci jej odebrać. Nigdy nie odczuwaliście tak muzyki? – Nieźle grałem na harmonijce jako młodziak. Ale straciłem zainteresowanie. Tutaj nie miała sensu. – Właśnie tu ma najwięcej. Potrzebujesz jej, by nie zapomnieć. – Zapomnieć? – Zapomnieć, że są miejsca… na świecie, nie zbudowane z[…]