Touch Me Not (2018, reż. Adina Pintilie) tekst wyróżniony w konkursie filmowokrytycznym „Powiększenie” Jest w tym filmie scena, w której skóra wygląda jak papier. Jak opakowanie, najtańsze pudełko z szarego kartonu, skrywające nieosiągalną dla kamery zawartość. Kiedy obiektyw sunie leniwie wzdłuż zagłębień i mikroskopijnych nierówności naskórka potrzeba dobrej chwili, aby zorientować się, że prezentowana na[…]
Nie chcę pisać o matronach polskiego kina. Jeśli już, to o jego małolatach. Chociaż w efekcie usytuuję się pewnie gdzieś pomiędzy. Początkowo miałam względem tego artykułu całkiem ambitne plany – tak jak wszyscy, chciałam zaprezentować swój nietuzinkowy punkt widzenia i stworzyć kompilację filmów, których nikt nie zna: w końcu dziewuchy o dziewuchach kręcą, dziewuchy o[…]
Don’t Worry, You Won’t Get Far On Foot (2018, reż. Gus Van Sant) Tytuł nowego filmu Van Santa aż się prosi o parafrazy i zdania-kapsułki, które mogłyby pełnić funkcje zwięzłych mikro recenzji. Don’t Worry, Gus Won’t Disappoint You. Don’t Worry, It’s Not a Waste of Money. W kontekście miernego konkursu głównego Berlinale, w którym film brał[…]
Huba (2013, reż. Wilhelm Sasnal, Anna Sasnal) …i nigdy nie były prostsze – aż chce się dopowiedzieć. Ta rozbieżność w rozumieniu współczesnej kontestacji, szczególnie przy traktowaniu jej jako formalnego kryterium charakteryzującego określoną postawę artystyczną (do którego pragnę się tutaj zawęzić, mając na uwadze sposób konstruowania obrazu filmowego, i to wyłącznie na terenie Polski w minionych latach), wydaje[…]
Cicha noc (2017, reż. Piotr Domalewski) „Cicha noc” jest świątecznym prezentem od Piotra Domalewskiego dla polskiego kina. Debiutant tworzy film mocny — ale nie rażący brutalnością jak produkcje Smarzowskiego, szczery — ale ze zrozumieniem traktujący narodowe (i indywidualne) słabości. Słowem – reżyserowi udaje się zjeść barszcz i mieć barszcz, operując frazeologią świąteczną. Pójdźmy wszyscy pod Olsztynek,[…]