(About Endlesness, reż. Roy Andersson) Jeśli ktoś kiekolwiek chciałby zobaczyć, jak wygląda ładny smutek, to zapewne sięgnąłby po takie tytuły jak „Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyślał o istnieniu”, czy „Pieśni z drugiego piętra”. Dlaczego? Ponieważ Roy Andersson jest malarzem rozpaczy. Wystarczy zobaczyć jeden film Roya Anderssona, by przy pierwszym kadrze następnego wiedzieć, z kim[…]
(Historia małżeńska, reż. Noah Baumbach) Czy możesz kogoś pokochać w piętnaście minut? Jeśli tak, zakochasz się w związku Nicole i Charliego już po prologu „Historii małżeńskiej”. Czy warto jednak otwierać swoje serce na innych? Na to pytanie odpowiedzą pozostałe dwie godziny filmu, w trakcie których widzowi nie pozostanie nic innego, jak wyciągnąć dużą paczkę[…]
(Młody Ahmed, reż. Jean-Pierre i Luc Dardenne) Młody Ahmed rozpoczyna się znakiem rozpoznawczym Dardenne’ów – rozdygotanym ujęciem kręconym z ręki, w którym kamera podąża za głównym bohaterem, napędzanym do nieustannego ruchu przez niepohamowaną siłę. Tym razem bohaterem tym jest opętany jest przez islamski radykalizm Ahmed. Ahmed to trzynastoletni chłopiec, który wychował się w mieszkającej w[…]
(Revenir, reż. Jessica Palud) Koniec sierpnia, Wenecja. Na zewnątrz 35 stopni. Wewnątrz sali kinowej czekają na widza chłodne powiewy klimatyzacji, lecz na ekranie znów parno. Revenir jest jednym z tych filmów, które można streścić w kilku zdaniach. Nie oddadzą one jednak zmysłowego doznania, jakim jest doświadczanie kina Jessiki Palud. Do udziału w swoim pełnometrażowym debiucie reżyserka[…]
(Oficer i szpieg), reż. Roman Polański „J’accuse…!” — tym słowem Émile Zola rozpętał burzę we Francji czasu fin de siècle. Ponad sto lat później oskarża Roman Polański, zdmuchując kurz z nieco zapomnianej historii niesłusznego oskarżenia Alfreda Dreyfusa. Srebrny Lew dla Oficera i szpiega to sygnał, że obrosłe patyną kino historyczne nadal potrafi czarować. Najnowsza produkcja[…]
(La Flor, reż. Mariano Llinás) Czym jest monumentalne, czternastoipółgodzinne „La Flor”? Monstrualnym pokazem pychy Mariano Llinása? Ekranową Odyseją bez wyrazu, stworzoną tylko dla rekordu w filmowej Księdze Guinnesa? Poprzeczką zawieszoną wyżej niż „Szatańskie tango” Béli Tarra? Wszystkie strachy przed seansem potężnego argentyńskiego dzieła zdają się być uzasadnione. Wystarczy jednak kilka minut lekkości, jaką daje nam „La[…]